Kilka słów o sobie...

Tak więc urodziłem się w 1982r., gram chyba juz od 5 roku życia (wtedy mój brat przyniósł do domu czarną skrzynkę, gdzie m.in. do "pomęczenia" był River Raid). Początkowo granie było dla mnie zwykłą przyjemnością do zabicia zbędnego czasu, nie co później jednak zamieniło się to w życiową pasję. Jako że na początku nie miałem własnego sprzętu "na chacie" biegałem codziennie na dworzec główny w Poznaniu aby pograć w kilka gierek (miałem niezłe układy, dawałem kolesiowi do łapy 2 "japka" a on mi kluczykiem nastukiwał w kazdej gierce po 9 creditsów...). Takie tytuły jak Final Fight, The Punisher czy Warriors Of Fate na zawsze pozostaną w mojej pamięci (Arcade rulz!). Dochodziłem powoli do małej perfekcji i gry nawet przechodziłem nawet na 1 kredycie. W domu pojawił się pierwszy sprzęt - Commodore 64 (ustawianie głowicy rządzi hehe) był on konkurencją dla firmy Atari i ich modeli 65XE i XL, które posiadało większość moich kumpli. Następny w kolejności pojawił się PEGASUS "Family Game", (żółte "karty" do dzis mozna nabyć na nie jednym stadionie). Jako że z 8-bitowym Nes`em spędziłem naprawde wiele miłych chwil nabyłem następną konsolę Sega Mega Drive (wszystko jeszcze z pomocą finansową rodziców). Nieco później nastały piękne czasy giełdy, której klimatu do końca życia niezapomne. Najpopularniejszym sprzętem była wtedy Amiga (500,600,1200) ja nabyłem "sześć-setkę", miałem na to z pół tysiąca dyskietek i nawet hadeka (Do dziś w pamięci utkwiły setki rozegranych sezonów w Sensible Soccer). Na giełdzie pojawił się nowy twór SONY - Playstation, jak się okazało przełomowa konsolka (którą jakiś czas później również nabyłem). Między czasie udało mi się pożyczyć na krótki czas kilka innych konsol GB, GBC czy Sega Saturn. Nadszedł rok 1997r. i starsi stwierdzili że koniec tych zabawek dla dzieci i kupili mi PieCa :[. Niestety sprzęt ten całkowicie mnie zmienił, przez co chcąc nie chcąc musiałem pozbyć się konsol i najlepiej o nich całkowicie zapomnieć. Na początku było nawet fajnie, gry działały szybko i wyglądały dużo lepiej niz na poczciwym szaraku (dzięki akceleratorom 3D). Jednak wciąż rosnące wymagania sprzętowe gier otworzyły mi oczy. Żeby sobie porządnie sobie pograć musiałem wciąż płacić olbrzymie sumy na upgrade komp`a, i do tego wszystkiego gry na komputer nie miały już tego klimatu co na konsoli. Pewnego dnia oglądałem stację TV GAME NETWORK gdzie prezentowana była konsola DREAMCAST i gry, które zostaną nań wydane. Nie mogłem uwierzyć na własne oczy, ta grafika, prędkość i miodność emanująca z tv przemówiły do mnie, tego własnie brakowało mi przez te wszystkie lata spędzone przed PC. Przez następne wakacje zbierałem cały czas kasę (oszczędząłem na wszystkim, nawet na jedzeniu - wiadomo starzy niechcieli do tego przedsięwzięcia dołożyć ani złotówki) W końcu nadszedł ten dzień, dostałem swój model DC, który jak się okazało zmienił moje całe życie i otworzył mi oczy, na to co tak naprawde służy grania. Obecnie w domu pojawiły się nowe sprzęty takie jak GBA, PS2 czy ostatnio nabyte X-Box oraz GCN (ludzie ta konsola jest naprawdę świetna, wbrew powszechnym opinią o niej krążącym Metroid, Zelda, V. Joe - po prostu miód). Współpracuje obecnie jeszcze z Only Games Magazine i Xbox.makii.pl, słuzę swoją wiedzą, doświadczeniem innym graczom...
Konsola DREAMCAST w moim przypadku to prawdziwy "spełniacz marzeń" (jak z resztą sama nazwa wskazuje) - spytasz dlaczego? Otóż pomimo doznań, które zaznać można podczas samej gry, mimo że trudno w to uwierzyć, to ów sprzęt miał u mnie ogromny wpływ na zyskanie przeze mnie stałej posady w branżowej gazecie (PSX EXTREME)